admin Gdybyś powiedziała mi kilka lat temu, że będę porównywać biustonosz po mastektomii do betonu architektonicznego, pewnie popukałabym się w czoło. A jednak – teraz, kiedy mam za sobą operację, rekonwalescencję i całe emocjonalne tornado, widzę więcej podobieństw, niż można by się spodziewać.
Bo i jedno, i drugie… trzyma w ryzach. A czasem – daje przestrzeń do nowego początku.
Solidne wsparcie, kiedy wszystko się wali
Beton architektoniczny – surowy, mocny, nośny. Taki, na którym buduje się wielopiętrowe konstrukcje. Nie jest „miły” w dotyku, ale daje poczucie stabilności. Z kolei biustonosz pooperacyjny – niby delikatny, miękki, ale jego zadaniem jest to samo: utrzymać to, co kruche, w miejscu, dać wsparcie wtedy, gdy ciało (i serce) nie ogarnia.
Po mastektomii moje ciało było jak budynek po trzęsieniu ziemi – niepewne, nadwątlone, wymagające przemyślanej odbudowy. Biustonosz pooperacyjny był jak zbrojenie – niewidoczny, a jednak niezbędny.
Estetyka surowości
Pamiętam moment, kiedy pierwszy raz założyłam taki biustonosz. Zero koronek, żadnych ozdób. Minimalizm. Przypominał mi… właśnie beton – prosty, funkcjonalny, oszczędny w formie. Ale miał w sobie coś więcej. Symbol. Był początkiem nowego etapu.
Dziś podobnie patrzę na architekturę. Kiedyś lubiłam tylko piękne, przyozdobione wnętrza. Teraz rozumiem siłę surowości – nie trzeba udawać, że wszystko jest piękne, żeby to było prawdziwe. Beton pokazuje konstrukcję. Biustonosz pooperacyjny też – nie udaje bielizny z katalogu. On mówi prawdę. A ja się tej prawdy nauczyłam nie wstydzić.
Komfort ponad pozory
Na pierwszy rzut oka beton i pooperacyjny stanik nie kojarzą się z wygodą. Ale jeśli spojrzysz głębiej – oba mogą być… zaskakująco komfortowe.
Beton daje poczucie bezpieczeństwa – nie ugina się pod byle ciężarem. A biustonosz po mastektomii? Gdy jest dobrze dobrany, otula ciało z czułością, której wtedy najbardziej potrzebujesz. Nie ciśnie, nie drapie, nie udaje – po prostu działa. Jest dla Ciebie.
I choć daleko mu do seksownej bielizny z reklam, paradoksalnie właśnie w nim poczułam się po raz pierwszy naprawdę zaopiekowana.
Nowa konstrukcja, nowe życie
Architekt, który używa betonu architektonicznego, nie boi się, że coś nie będzie „ładne”. Wie, że forma podąża za funkcją. Ja też musiałam zbudować siebie od nowa – z materiałów, które wcześniej wydawały mi się zbyt surowe: akceptacja, zmęczenie, prostota, prawda.
Biustonosz pooperacyjny to nie tylko element garderoby. To część procesu odbudowy, fizycznie i symbolicznie. To coś, co zakładasz, żeby pójść dalej – bez jednej piersi, ale z głową podniesioną wyżej niż kiedykolwiek.
Co naprawdę je łączy?
Na koniec, jeśli miałabym odpowiedzieć jednym zdaniem, co łączy beton architektoniczny i biustonosz pooperacyjny, powiedziałabym tak:
To, że nie muszą być piękne, żeby być potrzebne. I że dzięki nim można zbudować coś naprawdę trwałego.
Nie wszystko, co kobiece, musi być pastelowe, miękkie i ozdobne. Czasem kobiecość to beton – mocna, twarda, gotowa udźwignąć świat. I czasem kobiecość to stanik pooperacyjny – miękki, techniczny, bez ozdób, ale pełen siły.
Czy teraz, kiedy przechodzę przez kolejne etapy tej drogi, zamieniłabym to doświadczenie na coś innego? Nie wiem. Ale wiem jedno: jestem silniejsza niż kiedykolwiek. I wiem, że mogę zbudować siebie od nowa – niezależnie od materiałów, jakie mam pod ręką.
